تاثیر سن در باروری

داده های حاصل از بررسی جوامع طبیعی مطرح کننده این است که باروری در زنان، بین سنین 20 تا 24 سال به اوج می رسد. تا حدود سن 30 تا 32 سالگی کاهش نسبی اندکی دارد، و پس از آن به شکل پیشرونده ای کم می شود. روی هم رفته ، میزان باروری در زنان 29-25 ساله، 8-4 درصد، در زنان 34-30 ساله، 19-15 درصد، در زنان 39-35 ساله، 46-26 درصد، و در زنان   45-40 ساله، تا 95 درصد، کمتر است.

میزان موفقیت با فن آوری های کمک باروری هم با افزایش سن کاهش می یابد. در زنان مسن تر به نسبت زنان جوان تر، تعداد تخمک های برداشت شده و رویان های در دسترس ، کمتر، میزان قطعه قطعه شدن رویان ، بیشتر و میزان لانه گزینی ، کمتر است. نشان داده شده است که سن، تنها عامل بسیار مهم  تاثیر گذار روی احتمال موفقیت با روش های کمک باروری است. میزان حاملگی و تولد زنده در سیکل های ART که از رویانها یا تخمک های تازه و غیر اهدایی استفاده می کنند، در زنان زیر 32 سال، تغییر اندکی دارد. اما پس از آن به طور ثابت و تقریبا به شکل خطی با افزایش سن، کاهش می یابد.همان طور که با افزایش سن، باروری کاهش می یابد، میزان بروز سقط بالینی تشخیص داده شده هم با بالا رفتن سن افزایش می یابد.

مشخص شده است که افزایش سن مردان منجر به افزایش زمان لازم برای بارداری و کاهش میزان کلی حاملگی می شود. زمان لازم برای بارداری در مردان بالای 45 سال، 5 برابر بیشتر از مردان زیر 25 سال بوده است. تعداد نا هنجاریهای کروموزومی اسپرم ممکن است همراه با افزایش سن، زیاد شود و بر نمو اولیه رویانی اثر نامطلوب بگذارد. روی هم رفته، شواهد موجود دلالت بر این دارد که با افزایش سن مرد، میزان حاملگی کاهش و زمان لازم برای بارداری، افزایش می یابد. با این حال به دلیل این که کاهش محسوسی در باروری مردان کمتر از 50-45 سال وجود ندارد یا میزان این کاهش بسیار اندک است، فاکتورهای مردانه عموما سهم ناچیزی در  کاهش باروری وابسته به سن دارند.

اندوکرینولوژی بالینی زنان و ناباروری