عوارض ناشی از جراحی ترمیم سیستوسل

احتمال عفونت و پیشگیری از آن یکی از موارد قابل توجه در عمل سیستوسل می باشد.
برای به حداقل رساندن عفونت در حین عمل سیستوسل ، محل واژن با استفاده از پارچه ای که به آنتی بیوتیک آغشته شده از سایر بخش ها که می تواند منبع بالقوه ای برای آلودگی باشد (برای مثال مقعد) جدا می شود.

یکی از فاکتورهای مستعده کننده عفونت ایجاد هماتوم می باشد.
هماتوم توده ای جامد متشکل از لخته خونی است که درون بافت ایجاد می شود و می تواند تورم، التهاب و عفونت را به دنبال داشته باشد. برای پیشگیری از ایجاد هماتوم باید جراحی سیستوسل به نحوی پیش رود که فضایی برای تخلیه خونریزی احتمالی وجود داشته باشد به این ترتیب از ایجاد هماتوم جلوگیری می شود.

نکته کلی که در مورد ریسک ایجاد عفونت پس از جراحی ترمیمی سیستوسل وجود دارد سن بالای بیمار می باشد.
از آن جایی که افتادگی ارگان لگن عموما در افرادی با سن بالا شایع است، سطح کلی ایمنی افراد ممکن است در این سنین کاهش یابد بنابراین به طور بالقوه ریسک ایجاد عفونت وجود دارد.

یکی دیگر از عوارض عمل سیستوسل خونریزی می باشد.
خونریزی یکی دیگر از عوارض خطرناک جراحی سیستوسل می باشد. برای به حداقل رساند این عارضه، ریسک خونریزی قبل از جراحی باید در بیمار ارزیابی شود.
مصرف داروهای ضد انعقاد باید تا حد امکان 7 تا 10 روز قبل از جراحی قطع شود.

همچنین یکی دیگر از عوارض عمل سیستوسل احتمال آسیب به سایر ارگان ها مانند مثانه، رحم یا مجاری ادراری می باشد که شیوع آن اندک می باشد.

جراحی به منظور ترمیم سیستوسل می تواند واژینال یا شکمی باشد.

سه تکنیک پایه ای برای ترمیم سیستوسل وجود دارد:
کولپورافی قدامی، کولپورافی قدامی با استفاده از پیوند و ترمیم پاراواژینال.

در بیمارانی که به پرولاپس پیشرفته (درجه سه به بالا) دچارند ترمیم آناتومیکی و اصلاح عملکرد معمولا به بیش از یک ترمیم نیاز دارد. زمانی که هر یک از این تکنیک ها به منظور ترمیم انجام می شود توجه به یک نکته ضروری است باید شکاف پوست واژن را به حداقل رساند زیرا ممکن است منجر به تنگی مجرای واژن گردد.

در یکی از تکنیک ها اصلاح سیستوسل با استفاده از پیوند انجام می شود (کولپورافی با استفاده از پیوند). تصور بر این است کولپورافی با استفاده از پیوند نتایج بهتری در مقایسه با کولپورافی به تنهایی دارد. پیوندهای مورد استفاده در این روش ترمیمی بر اساس بخشی که پیوند از آن به دست آمده است به چند دسته تقسیم می شوند. در برخی موارد از پیوندهای سنتتیک قابل جذب و غیر قابل جذب نیز استفاده می گردد. نرخ موفقیت در مورد هر کدام از این پیوندها متغیر گزارش شده است. استفاده از پیوندهای بیولوژیک یا سنتتیک می تواند پشتیبانی بهتری را برای بافت های ضعیف شده فراهم آورد.

تعادل بین رشد مجدد بافت و حل شدن پیوند نقش مهمی را در موفقیت ترمیم سیستوسل ایفا می کند. پیوند های سنتتیک دائمی هستند و اگر به طور مناسبی قرار بگیرند موفقیت طولانی مدتی را به دنبال دارند اما ریسک بروز عفونت، بیرون زدگی به واژن و فرسایش را در پی دارند.

یکی از نگرانی های عمده ای که در ارتباط با پیوند وجود دارد احتمال ایجاد عفونت می باشد. برای کاهش احتمال ایجاد عفونت به طور پیشگیرانه از آنتی بیوتیک هایی استفاده می شود که علیه باکتری های گرم منفی و مثبت مناسب می باشد. پیوند قبل از استفاده در محلولی از آنتی بیوتیک قرار داده می شود.

ترمیم پاراواژینال می تواند به دو صورت واژینال یا شکمی ایجاد شود.

دکتر فرشته دانشمند