تحقیقات نشان می دهد که از هر 10 پدر یکی به دنبال زایمان همسرش دچار افسردگی می شود. علایم افسردگی در پدران از روزها و هفته های اول بعد از زایمان همسرشان شروع می شود و ممکن است تا یک سال هم ادامه یابد.
علایم این بیماری کمی با علایم افسردگی مادران متفاوت است، در پدران به صورت کم حوصلگی و تحریک پذیری و عصبانیت و بهانه گیری ظاهر می شود. این پدران ممکن است ساعات بیش تری در محل کار خود بمانند و در منزل بیش تر وقت خود را به صورت دراز کشیدن بدون هدف یا دیدن برنامه های تلویزیون سپری کنند. علایم افسردگی را اطرافیان و همسر فرد می بینند، ولی خودش آن را انکار می کند.

احساس سنگین بودن مسئولیت پدری در اداره ی خانواده و تأمین فرزند، احساس فشار اقتصادی بیش تر، احساس ایجاد شدن فاصله ی عاطفی با همسرش به دلیل تولد فرزند و تمایل بیش تر زن به نوزاد، احساس کم علاقگی و کم توجهی از طرف همسر، تغییرات در عادت های زندگی مثل خواب و استراحت، و کاهش ارتباط جنسی با همسر از جمله عوامل ایجاد افسردگی در پدران است.

مشاوره با روان پزشک یا روان شناس و صحبت کردن در مورد احساسات و نگرانی ها، و یاد گرفتن روش های کنار آمدن با وضعیت جدید و آشنایی بیش تر با نحوه ی ایفا کردن نقش پدری، به درمان این نوع از افسردگی کمک می کند.
افسردگیِ پدر علاوه بر تأثیرات منفی بر خود و همسر، باعث می شود او کم تر به فرزندش نزدیک شود و فرزند از بازی با پدر و شنیدن کلمات و داستان های او محروم بماند و در نتیجه به رشد هوشی و عاطفی لازم نرسد.

برخی از زنان بعد از زایمان دچار علایم شدیدتری از اختلال «افسردگی پس از زایمان» می شوند. حالت هایی هم چون پریشانی، گیجی و هذیان دارند، به طوری که هوش و حواس شان را از دست می دهند و بی قرار و عصبی هستند، حرف های نامربوط و گاهی نامفهوم می زنند.
حتی نمی دانند کیستند و کجا هستند. اطرافیان را درست نمی شناسند و حتی نیازهای خود مثل غذا خوردن را فراموش می کنند.
بیمار به طور کلی در این حال خودآگاهی ندارد و نسبت به رفتارهایش هشیار نیست. ناآرام است، مرتب از این اتاق به آن اتاق می رود و نمی تواند درست بخوابد. این علایم برای اطرافیان بیمار بسیار نگران کننده است. گاهی پزشکان معالج و پزشکان اورژانس هم در تشخیص بیماری دچار مشکل می شوند و ممکن است علایم را به بیماری های عفونی یا نرسیدن خون به مغز یا عوارض بی هوشی و جراحی نسبت دهند.
در صورتی که بررسی های طبی و آزمایشگاهی در اولین هفته ی پس از زایمان طبیعی باشد، مراجعه به روان پزشک ضروری است.
این بیماری جزء فوریت های روان پزشکی است و بیمار باید به سرعت معاینه و به طور فوری درمان شود.
گاهی علایم بیماری به شکلی است که آن را حالت مانیا یا شیدایی می نامیم. در این حالت بیمار مرتب حرف می زند، به طوری که گاهی نمی توان حرفش را قطع کرد و حرف هایش محتوای ترس و نگرانی و بدبینی دارد. بیمار تحریک پذیر است و زود عصبانی می شود و گاهی مرتکب اعمال خشونت آمیز می شود. بیمار نسبت به اطرافیان بدبین
است و آنها را عامل مشکلاتش می داند، ممکن است نسبت به همسر، مادر شوهر یا حتی خانواده ی خودش بدبین شود.
بیمار گاهی افکار هذیانی دارد و فکر می کند افرادی به شکل توطئه آمیز می خواهند به او آسیب برسانند یا فرزندش را از او بگیرند، در نتیجه نوزاد خود را به شدت بغل می کند و نمی گذارد دیگران به او نزدیک شوند. در این حالت احتمال دارد مادر به نوزاد آسیب برساند. گاهی افکار هذیانی به شکلی است که نوزاد خود را به نوزاد شیطانی و عامل مشکلاتش می داند و ممکن است به صورت جدی به او آسیب برساند یا او را بکشد که خانواده و اطرافیان باید مراقب مادر و نوزاد باشند و نوزاد را با مادر تنها نگذارند. بی خوابی و بی اشتهایی شدید و حرف های پرت و پلا از دیگر نشانه های این بیماری است.
این بیماران خودآگاهی ندارند و با مشکلات زیاد و معمولاً با اجبار نزد روان پزشک برده می شوند. در این صورت بیمار با روان پزشک همکاری نمی کند و حتی به او بدبین است. در مصاحبه ارتباط برقرار نمی کند، ولی روان پزشک می تواند با دیدن علایم و پرس و جو از اطرافیان متوجه بیماری شود.

1- بیمار را تنها نگذارند، زیرا احتمال آسیب به خود و نوزادش وجود دارد.
22- به دلیل تحریک پذیر بودن بیمار با آرامش با وی صحبت کنند و در مقابل گفته ها و رفتارش با او مجادله نکنند.
33- به او بگویند به علت غذا نخوردن و بی خوابی و ضعف دچار ناراحتی شده و اعصابش ضعیف شده و باید به روان پزشک مراجعه کند.
44- با تشخیص خود و بدون تأیید پزشک هیچ دارویی، به خصوص داروی خواب آور، به بیمار ندهند.
55- بیمار را سریعاً به روان پزشک یا اورژانس روان پزشکی ارجاع دهند و منتظر تعیین نوع درمان توسط روان پزشک باشند.

با توجه به اورژانسی بودن، روان پزشک معمولاً دستور بستری در بخش روان پزشکی یا درمان های دارویی تزریقی یا درمان توسط شوک الکتریکی (ECT) را توصیه می کند و گاهی هر سه درمان هم زمان انجام می شود.
با توجه به این که بیمار خودآگاهی ندارد، روان درمانی کمک کننده نیست و درمان با داروهای روان پزشکی نتایج خوبی خواهد داشت.

مثل بیماری های دیگر، علل و عوامل ایجادکننده ی این بیماری مشخص نیست، ولی وجود سابقه ی بیماری دو قطبی در خانواده و سابقه ی بیماری در زایمان های قبلی و استرس های قبل و در حین زایمان از عوامل ایجاد و بروز بیماری هستند.