علایم پولیپ رحم چیست؟

بیماری پولیپ رحم با نشانه های زیر تشخیص داده می شود و اگر این علائم را دارید حتما به پزشک متخصص زنان مراجعه کنید :

• جاری شدن ترشحات آبکی از واژن
• ترشحات خون آلود رحمی
• خونریزی پس از رابطه جنسی بین فاصله دو پریود
• عادت ماهانه شدید
• خونریزی پس از دوران قاعدگی (لکه بینی)
• نامنظم بودن خونریزی قاعدگی
• خونریزی پس از ورود به دوران یائسگی

حتما بخوانید : چگونه بهترین متخصص زنان و زایمان را بشناسیم ؟ 

آیا پولیپ رحم باعث نازایی می‌شود؟

در صورت بوجود آمدن توده‌های پولیپ در مقابل لوله‌های رحمی ممکن است باعث نازایی شود؛ چرا که پولیپ بوجود آمده در رحم همانند یک عضو اضافه بوده و رحم با انقباضات خود سعی به دفع این عضو اضافه می‌کند و همین عمل، احتمال نازایی و درد‌های لگنی را در بیمار افزایش می‌دهد.  در زنانی که از طریق IVF باردار شده‌اند می‌تواند خطر سقط جنین را افزایش دهد.

درمان 

اگر بیمار هیچ علامت و عارضه‌ای نداشته باشد و این بیماری در حین سونوگرافی تشخیص داده شود، روش درمان به اندازه پولیپ بستگی خواهد داشت. 

اگر پولیپ بزرگ باشد و باعث ایجاد خونریزی‌های نامرتب شده باشد و بیمار در سن یائسگی قرار داشته باشد، پولیپ ترجیحاً باید طی عمل جراحی برداشته شده و جهت تشخیص بدخیمی آن از نظر بافت‌شناسی مورد بررسی قرار گیرد. پولیپ‌های بسیار کوچک‌ نیز اغلب خودبه‌خود از بین می‌روند.

پولیپ‌های گردن رحم بوسیله جراحی و در طی معاینه توسط اسپکلوم برداشته می‌شوند. درد خفیف و خونریزی مختصر از واژن چند روزی پس از جراحی ادامه خواهد داشت.

استفاده از برخی داروهای هورمونی سبب کوچک شدن سایز پولیپ‌های رحمی می‌شود؛ تا جایی که حتی مصرف این داروها به کاهش علائم پولیپ رحم می‌انجامد؛ اما باید خاطر نشان کرد این داروها اثر موقتی دارند و نمی‌توان برای درمان قطعی از آنها استفاده کرد.

علل نازایی در زنان:

ناباروری در زنان همچنین می تواند طیفی از علل را داشته باشد.

عوامل خطر:

عوامل خطری که باعث افزایش خطر می شوند عبارتند از:

سیگار کشیدن به طور قابل توجهی خطر ابتلا به ناباروری را افزایش می دهد.

سن:

توانایی زایمان شروع به سنی حدود ۳۲ سالگی می کند.

سیگار کشیدن:

سیگار کشیدن به طور قابل توجهی خطر ناباروری را در مردان و زنان افزایش می دهد و

ممکن است اثرات درمان باروری را کاهش دهد. سیگار کشیدن در دوران بارداری احتمال ابتلا به بارداری را افزایش می دهد. سیگار کشیدن نیز منجر به باروری پایین تر شده است.

الکل:

هر مقدار مصرف الكل ممكن است احتمال شكستگي را تحت تأثير قرار دهد.

چاق یا اضافه وزن:

این می تواند خطر ناباروری در زنان و مردان را افزایش دهد.

اختلالات خوردن:

اگر یک اختلال خوردن منجر به کاهش وزن شود، مشکلات باروری ممکن است بوجود آید.

رژیم غذایی:

فقدان اسید فولیک، آهن، روی و ویتامین B-12 بر روی باروری تاثیر می گذارد. زنانی که در معرض خطر هستند، از جمله افرادی که در رژیم گیاهخوار قرار دارند، باید از پزشک درباره مکملها سوال کنند.

ورزش:

ورزش بیش از حد و خیلی کم می تواند منجر به مشکلات باروری شود.

عفونت های منتقله از راه جنسی (S T I s):

کلامیدیا می تواند لوله های فالوپ را در یک زن آسیب ببیند و باعث التهاب در کلیه ها شود. برخی از STI های دیگر نیز ممکن است باعث ناباروری شوند.
قرار گرفتن در معرض برخی از مواد شیمیایی: برخی از آفت کش ها، علف کش ها، فلزات مانند سرب و حلال ها با مشکلات باروری در مردان و زنان مرتبط است. مطالعه ماوس نشان می دهد که مواد تشکیل دهنده برخی مواد شوینده خانگی ممکن است باروری را کاهش دهند.

استرس ذهنی:

این ممکن است بر تخمک گذاری زنان و تولید اسپرم مردانه تاثیر گذارد و می تواند منجر به کاهش فعالیت جنسی شود.

• تماس با ما

عوارض ناشی از جراحی ترمیم سیستوسل

احتمال عفونت و پیشگیری از آن یکی از موارد قابل توجه در عمل سیستوسل می باشد.
برای به حداقل رساندن عفونت در حین عمل سیستوسل ، محل واژن با استفاده از پارچه ای که به آنتی بیوتیک آغشته شده از سایر بخش ها که می تواند منبع بالقوه ای برای آلودگی باشد (برای مثال مقعد) جدا می شود.

یکی از فاکتورهای مستعده کننده عفونت ایجاد هماتوم می باشد.
هماتوم توده ای جامد متشکل از لخته خونی است که درون بافت ایجاد می شود و می تواند تورم، التهاب و عفونت را به دنبال داشته باشد. برای پیشگیری از ایجاد هماتوم باید جراحی سیستوسل به نحوی پیش رود که فضایی برای تخلیه خونریزی احتمالی وجود داشته باشد به این ترتیب از ایجاد هماتوم جلوگیری می شود.

نکته کلی که در مورد ریسک ایجاد عفونت پس از جراحی ترمیمی سیستوسل وجود دارد سن بالای بیمار می باشد.
از آن جایی که افتادگی ارگان لگن عموما در افرادی با سن بالا شایع است، سطح کلی ایمنی افراد ممکن است در این سنین کاهش یابد بنابراین به طور بالقوه ریسک ایجاد عفونت وجود دارد.

یکی دیگر از عوارض عمل سیستوسل خونریزی می باشد.
خونریزی یکی دیگر از عوارض خطرناک جراحی سیستوسل می باشد. برای به حداقل رساند این عارضه، ریسک خونریزی قبل از جراحی باید در بیمار ارزیابی شود.
مصرف داروهای ضد انعقاد باید تا حد امکان ۷ تا ۱۰ روز قبل از جراحی قطع شود.

همچنین یکی دیگر از عوارض عمل سیستوسل احتمال آسیب به سایر ارگان ها مانند مثانه، رحم یا مجاری ادراری می باشد که شیوع آن اندک می باشد.

جراحی به منظور ترمیم سیستوسل می تواند واژینال یا شکمی باشد.

سه تکنیک پایه ای برای ترمیم سیستوسل وجود دارد:
کولپورافی قدامی، کولپورافی قدامی با استفاده از پیوند و ترمیم پاراواژینال.

در بیمارانی که به پرولاپس پیشرفته (درجه سه به بالا) دچارند ترمیم آناتومیکی و اصلاح عملکرد معمولا به بیش از یک ترمیم نیاز دارد. زمانی که هر یک از این تکنیک ها به منظور ترمیم انجام می شود توجه به یک نکته ضروری است باید شکاف پوست واژن را به حداقل رساند زیرا ممکن است منجر به تنگی مجرای واژن گردد.

در یکی از تکنیک ها اصلاح سیستوسل با استفاده از پیوند انجام می شود (کولپورافی با استفاده از پیوند). تصور بر این است کولپورافی با استفاده از پیوند نتایج بهتری در مقایسه با کولپورافی به تنهایی دارد. پیوندهای مورد استفاده در این روش ترمیمی بر اساس بخشی که پیوند از آن به دست آمده است به چند دسته تقسیم می شوند. در برخی موارد از پیوندهای سنتتیک قابل جذب و غیر قابل جذب نیز استفاده می گردد. نرخ موفقیت در مورد هر کدام از این پیوندها متغیر گزارش شده است. استفاده از پیوندهای بیولوژیک یا سنتتیک می تواند پشتیبانی بهتری را برای بافت های ضعیف شده فراهم آورد.

تعادل بین رشد مجدد بافت و حل شدن پیوند نقش مهمی را در موفقیت ترمیم سیستوسل ایفا می کند. پیوند های سنتتیک دائمی هستند و اگر به طور مناسبی قرار بگیرند موفقیت طولانی مدتی را به دنبال دارند اما ریسک بروز عفونت، بیرون زدگی به واژن و فرسایش را در پی دارند.

یکی از نگرانی های عمده ای که در ارتباط با پیوند وجود دارد احتمال ایجاد عفونت می باشد. برای کاهش احتمال ایجاد عفونت به طور پیشگیرانه از آنتی بیوتیک هایی استفاده می شود که علیه باکتری های گرم منفی و مثبت مناسب می باشد. پیوند قبل از استفاده در محلولی از آنتی بیوتیک قرار داده می شود.

ترمیم پاراواژینال می تواند به دو صورت واژینال یا شکمی ایجاد شود.

دکتر فرشته دانشمند

درمان افتادگی مثانه بستگی به شدت سیستوسل و احتمال وجود علائم در زن، دارد.
در صورتی که افتادگی مثانه‌ی زن باعث ناراحتی وی نباشد، ممکن است پزشک توصیه کند که تنها از بلند کردن اجسام سنگین و فشار آوردن به خود که می‌تواند باعث بدتر شدن افتادگی مثانه شود، پرهیز کند. اگر زن علائمی داشته باشد که وی را آزار می دهد و به دنبال درمان است، ممکن است پزشک درمان‌های زیر را پیشنهاد کند:

ورزش‌های عضله لگن

ورزش‌های کگل یا کف لگن شامل تقویت عضلات کف لگنی است.
عضلات کف لگنی قوی اندام‌های لگن را بطور موثرتری در جای خود نگه می‌دارند. برای انجام ورزش‌های کگل نیازی به تجهیزات خاصی نمی‌باشد. این ورزش‌ها شامل سفت کردن و رها کردن عضلاتی است که اندام‌های لگنی را نگه می‌دارند. پزشک می‌تواند با آموزش صحیح تکنیک‌های این ورزش به بیمار کمک کند.

\پساری (شیاف واژینال )

پساری (شیاف واژینال )یک وسیله پزشکی کوچک و سیلیکونی است که در داخل واژن قرار داده می‌شود تا دیواره‌ی واژن را نگه داشته و مثانه را در جای خود نگه دارد. این وسایل در اشکال و ابعاد مختلفی هستند. پزشک با بررسی گزینه‌های مختلف راحت‌ترین شیاف را بری زن انتخاب می‌کند.

جراحی

ممکن است پزشک برای ترمیم دیواره واژن و تغییر موقعیت مثانه به محل طبیعی خود، عمل جراحی را توصیه کند. شایع‌ترین روش اصلاح افتادگی مثانه، اصلاح دیواره قدامی واژن (یا کولپورافی قدامی) است. جراح برشی را در دیواره‌ی واژن زن ایجاد می‌کند و مشکل آن را با تا کردن و دوختن بافت نگهدارنده‌ی اضافه بین واژن و مثانه، اصلاح می‌کند. این امر باعث سفت شدن لایه‌های بافتی که اندام‌ها را از هم جدا می‌کند شده و در نتیجه تکیه‌گاهی برای مثانه فراهم می‌شود. جراحی که در زمینه مجرای ادرار یا سیستم تولید مثل زنان تخصص دارد، عمل اصلاح دیواره قدامی واژن را در یک بیمارستان انجام می‌دهد. زن تحت بی‌حسی موضعی یا بیهوشی عمومی قرار می‌گیرد. ممکن است نیاز به یک شب بستری در بیمارستان باشد. دوره بهبودی نیز بین چهار تا شش هفته طول می‌کشد.

خوردن، رژیم غذایی و تغذیه

از انجائیکه یبوست سبب تشدید افتادگی مثانه و رحم می شود لذا اصلاح سبک زندگی و رژیم غذایی تا حدودی کمک کننده می باشد برای اطلاع از رژیم غذایی مناسب با پزشک خود مشورت کنید.

تشخیص سیستوسل مستلزم آزمایش‌های پزشکی و معاینه فیزیکی واژن است.
آزمایش‌های پزشکی در مطب پزشک، کلینیک یا بیمارستان انجام می‌شوند. پزشک سوالاتی را درباره‌ی علائم و سابقه‌ی پزشکی بیمار می‌پرسد. پزشک از یک سیستم درجه‌بندی برای تعیین شدت افتادگی مثانه زن استفاده می‌کند. سیستوسل بسته به شدت افتادگی مثانه‌ی بیمار به واژن یکی از درجات یک تا سه را به خود اختصاص می‌دهد.

• درجه یک: خفیف، هنگامی که مثانه تنها به مقدار کمی وارد واژن می‌شود.
• درجه دو: متوسط، هنگامی که مثانه به حدی دچار افتادگی می‌شود که به دهانه واژن می‌رسد.
• درجه سه: پیشرفته، هنگامی که مثانه از دهانه واژن بیرون زده می‌شود.

در صورتی که زن در خالی کردن مثانه‌ی خود مشکل داشته باشد، ممکن است پزشک میزان ادرار باقیمانده در مثانه را پس از ادرار کردن اندازه بگیرد. پزشک می‌تواند ادرار باقیمانده را با سونوگرافی مثانه اندازه‌گیری کند. در سونوگرافی مثانه از یک وسیله به نام مبدل استفاده می‌شود که امواج بی‌خطر و بدون درد را به مثانه ارسال می‌کند تا یک تصویر تهیه شده و میزان ادرار باقیمانده نشان داده شود. یک متخصص آموزش دیده این روش را انجام می‌دهد و یک رادیولوژیست (پزشکی که در تصویربرداری پزشکی تخصص دارد) تصاویر را تفسیر می‌کند. برای این آزمایش نیازی به بی‌حسی نمی‌باشد.

پزشک همچنین می‌تواند از یک کاتتر (یک لوله‌ی باریک و انعطاف‌پذیر) برای اندازه‌گیری ادرار باقیمانده استفاده کند. برای این منظور پس از ادرار کردن، پزشک کاتتر را از میان مجرای ادرار بیمار وارد مثانه می‌کند تا ادرار باقیمانده را برداشته و اندازه‌گیری کند. ادرار باقیمانده به میزان ۱۰۰ میلی‌لیتر یا بیشتر نشانه‌ی این است که زن بطور کامل مثانه خود را تخلیه نمی‌کند. در این روش بیمار تحت بی‌حسی موضعی قرار می‌گیرد.

همچنین ممکن است پزشک از یک سیستویورتروگرام در حین ادرار (معاینه با اشعه ایکس از مثانه) برای تشخیص افتادگی مثانه استفاده کند. سیستویورتروگرام هنگامی که بیمار در حال ادرار کردن است انجام می‌شود. تصاویر اشعه ایکس شکل مثانه‌ی بیمار را نشان داده و به پزشک اجازه می‌دهد تا هر گونه مشکلی که ممکن است باعث انسداد جریان طبیعی ادرار شده باشد را مشاهده کند. این آزمایش توسط یک متخصص انجام می‌شود و رادیولوژیست نیز تصاویر را تفسیر می‌کند. بیمار نیازی به بی‌حسی ندارد، هر چند برای برخی زنان ممکن است از آرام‌بخش استفاده شود. ممکن است آزمایش‌های دیگری برای بررسی سایر مشکلات در بخش‌های دیگر مجرای ادرار زن تجویز شوند.
در معاینه واژینال بیمار نیز می توان میزان افتادگی مثانه و رحم بیمار را تشخیص داد و همچنین به بیمار گفته می شود سرفه کرده یا زور بزند که دیدن خروج ادرار در حین سرفه کردن یکی از علایم سیستوسل می باشد
از تستهای اختصاصی یورودینامیک نیز می توان برای تشخیص قبل از عمل استفاده کرد

معنی سیستوسل چیست؟ پرولاپس ارگان لگن و از جمله سیستوسل نگرانی عمده ای مخصوصا در افراد سالمند محسوب می شود. پرولاپس دیواره قدامی واژن متداول ترین فرم افتادگی ارگان لگن می باشد که اصطلاحا سیستوسل نامیده می شود و ریسک عود آن بالاست. دیواره واژن به طور نرمال توسط اتصالات قوی پشتیبانی می شود. پشتیانی دیواره واژن در سه سطح انجام می گیرد:

• سطح یک: کمپلکس رباط cardinal-uterosacral که سرویکس و بخش بالایی واژن را به صورت تعلیقی نگاه می دارد.
• سطح دو: اتصالات جانبی واژن به arcus tendineus fasciae pelvis یا خط سفید که از بخش میانی واژن پشتیبانی می کند.
• سطح سه: اتصالات Fascial که از بخش پایینی واژن محافظت می کند.

اختلال در یک یا بیش از یک مورد از این ساختارهای پشتیبان سبب ایجاد پرولاپس ارگان لگن و از جمله سیستوسل می گردد. بسته به محل اتصال سیستوسل می تواند مرکزی، جانبی و یا آپیکال باشد. ترکیبی از نقص در بخش مرکزی و جانبی معمولا شایع می باشد. ترمیم با استفاده از جراحی باید در راستای رفع این نواقص انجام گیرد.

عوامل خطر برای ایجاد افتادگی ارگان لگن:

سن، چاقی، یبوست مزمن، سطح هورمونی، سابقه جراحی ژنیکولوژیک قبلی و هیسترکتومی، بیماری انسداد مزمن مجاری هوایی، سیگار کشیدن، فعالیت شدید و ژنتیک می باشد.

بیماری که دچار سیستوسل شده ممکن است علائم بالینی نداشته باشد و این نکته مخصوصا زمانی که بیماری در مراحل اولیه می باشد اتفاق می افتد. برخی دیگر از بیماران ممکن است علائمی مانند احساس پر بودن و فشار در لگن یا واژن، کمر درد، مشکلاتی در تخلیه مثانه یا حرکات روده، دیسپارونی و یا خونریزی واژینال را تجربه کنند.

علائم ادراری مرتبط با سیستوسل عبارت است:

از تکرر و اصرار در ادرار کردن، بی اختیاری در ادرار و دشواری در مدفوع کردن. بی اختیاری ادرار در هنگام سرفه و عطسه
در مراحلی که سیستوسل پیشرفت کرده باشد ممکن است تشخیص بر اساس علائم ادراری صورت گیرد.

هدف از ترمیم پرولاپس برای تخفیف علائم بیمار: 

بازگرداندن آناتومی و عملکرد نرمال ساختار لگن، پیشگیری از عود پرولاپس و ترمیم نواقص مرتبط می باشد. همه بیمارانی که علائم بالینی دارند می توانند انتخابی برای جراحی باشند. سیستوسل همراه با انسداد خروجی مثانه یکی از اندیکاسیون های جراحی در نظر گرفته می شود.

در مواردی که به علت بیماریهای زمینه ای امکان عمل جراحی نباشد می توان از پساری برای اصلاح آن استفاده کرد

در برخی موارد ترمیم سیستوسل انجام نمی شود:

• بیماران مبتلا به بیماری های موضعی واژن مانند واژینیت و نئوپلاسم.
• بیمارانی که جراحی برای آن ها مناسب نیست.
• بیمارانی که نمی خواهند تحت جراحی قرار بگیرند.
• بیمارانی که در مراحل اولیه سیستوسل قرار دارند و علائم بالینی ندارند.

اولین گام برای درمان ناباروری در بسیاری از زوج‌ها، روش درمانی تلقیح داخل رحمی اسپرم یا IUI است. این روش نسبت به سایر روش‌های درمانی کمک‌باروری نظیر لقاح خارج از رحم یا IVF، کمتر تهاجمی است و هزینۀ کمتری نیز دارد. در این روش، اسپرم مرد با ابزارهای خاصی درون رحم زن قرار داده می‌شود.

در شيوه درمانی IUI اسپرم هایی فعال و سالم پس از جداسازی و آماده سازی به شکل مصنوعي همزمان با تحريک تخمک گذاری به رحم هدايت مي شوند.